یکی از گناهان، استخفاف نماز یعنی سبک شمردن 

نماز است. نماز نخواندن یک گناه بزرگ است،

و نماز  خواندن اما نماز را خفیف شمردن،

استخفاف کردن، بی اهمیت تلقی کردن گناه دیگری 

است.

پس از وفات امام صادق علیه السلام ابوبصیر آمد 

به امّ حمیده تسلیتی عرض کند. امّ حمیده گریست.

ابوبصیر هم که کور بود گریست.

بعد امّ حمیده به ابوبصیر گفت:ابوبصیر! نبودی 

و لحظه ی آخر امام را ندیدی؛ جریان عجیبی رخ داد.

امام در یک حالی فرو رفت که تقریباً حال غشوه ای 

بود. بعد چشمهایش را باز کرد و فرمود:تمام خویشان

  نزدیک مرا بگویید بیایند بالای سر من حاضر شوند

. ما امر امام را اطاعت و همه را دعوت کردیم.

وقتی همه جمع شدند، امام در همان حالات که 

لحظات آخر عمرش را طی می کرد یکمرتبه چشمش 

را باز کرد، رو کرد به جمعیت و همین یک جمله را گفت:

اِنَّ شَفاعَتَنا لا تَنالُ مُستَخِفّاً بِالصَّلوةِ هرگز شفاعت ما

به مردمی که نماز را سبک بشمارند نخواهد رسید.

این را گفت و جان به جان آفرین تسلیم کرد."