اندکی در خود نگر تا کیستی؟
از کجایی، در کجایی، چیستی؟
این، مضمون حدیثی از پیشوایان
دین است که فرموده اند:
«رَحِمَ اللّهُ امرءاً عرف مِنْ اینَ
وَ فِی اَیْنَ وَ اِلی اینَ.»
شناسنامه وجودی ما چیست
و شجره نامه ایمان و جهاد و
تعهد ما کدام است وریشه در
کدام سرزمین و آبشخور داریم
و از کجا تغذیه و سیراب می شویم؟
برگ و بار زندگی مان چیست وبوستان
عمرمان برای خودمان ودیگران چه ثمری
می دهد؟
ما را برترین آفریده خدا، مسجود فرشتگان،
وارثان خط انبیا واولیا می دانند، با باری
عظیم از مسؤولیت که بر دوشمان است
و«امانتِ» انتخاب و اراده که به ما
سپرده اند و راه خیر وشر وفلاح وفاجعه
و رشد و غَیّ، که به ما نموده اند وفرجام
«بهشت» و «جهنم» که در چشم انداز ما
قرار داده اند. از سوی دیگر، ما «امت
محمدیه»ایم، افتخاری بزرگ و مسؤولیتی بزرگ تر.
به آخرین و کامل ترین دین باور داریم
و به آخرین رسول و اوصیای او عقیده مندیم
و چشم به راه «صبح ظهور»یم و زمینه سازان
«عصر حضور». این همه شهید، پیش مرگ تحقق
آن وعده های الهی است، تا حاکمیت قسط و عدل
را شاهد باشیم.
نسب نامه ما به هزار و چهارصد سال ایمان و جهاد
و حماسه و مظلومیت بر می گردد.
«آینده» نیز درباره ما داوری خواهد کرد.
با این سابقه، با آن رگ و ریشه و اعتبار و اصالت،
با میثاقی که در روز «الست» با معبود خویش بسته ایم،
با عشقی که عمری است به «ثقلین» داریم و سنگ
«قرآن و عترت» را به سینه می زنیم، با ادعایی که
در سطح جهان و تاریخ معاصر، برای گشودن راهی نو
پیش پای بشر داریم، با «ایمان» که ارمغان انقلاب
اسلامی ما به جهان امروز و نسل تشنه معنویت
در دنیای کنونی است، با پشتوانه ای از «عاشورا»
از گذشته و «انتظار» نسبت به آینده، می بینیم که
در شرایطی حساس قرار داریم. راستی که تکلیف
سنگین است.
دوستان می خواهند از ما و رفتار و هنجار ما الگو
و دشمنان می خواهند نقطه ضعف بگیرند و از دیده ها
و دل ها بیندازند و بی اعتبار سازند.
.
... و خدا نکند اگر دیگران به خاطر عمل ما از این راه
نورانی عدول کنند و از این انقلاب آسمانی قطع امید
نمایند و ناشایستگی ما را به حساب ضعف اسلام بگذارند،
که دوشمان برای تحمل این بار مضاعف و وبال این بدبینی
و یأس، بسی ناتوان است.
وقتی امام صادق علیه السلام از آن پیرو خویش
می خواهد که با رفتارش آبروی عترت و مایه سربلندی
اهل بیت باشد، نه مایه شرمساری و ننگ و عار، تکلیف
ما امروز در رابطه با اسلام وانقلاب و جهان معاصر
روشن و بسی سنگین است.
نگاه های نگران دنیا، انتظار دارند ما را «تجسّم ارزش ها»
و «عینیّت مکتب» ببینند.
ار بیهوده و بی جایی است؟
اگر توقع دارند ما را الگوی ایثار، اخلاص، تلاش صادقانه،
جهاد خالصانه، ساده زیستی وپرهیزگاری، نوع دوستی
و مردم خواهی، حق محوری و انصاف، عدالت خواهی
و ستم ستیزی ببینند، آیا توقع نابه جایی است؟
باری ... ما همانیم که شعار «ایمان» و «عدل» و «خدا»
و «قرآن» داده ایم. گفته ها و کرده های ما در برابر
چشم دیگران است و حرکاتمان مورد تجزیه و تحلیل
قرار می گیرد و اعمال ما مبنای داوری نسبت به مکتب
و مرام و انقلاب و نظام ماست؛ همان گونه که ما دیگران
و نظام ها وگروه های دیگر را با اعمالشان ارزیابی می کنیم
و شکاف و فاصله میان «شعار» و «عمل»، بزرگ ترین برهان
ما در نقد دیگران است.
ما انسان ها، هم تأثیر پذیریم، هم تأثیرگذار.
هم از دیگران الگو می گیریم و هم الگو و سرمشق دیگرانیم.
از رفتار ما هم پرونده ای در «قضاوت مردم» شکل می گیرد،
هم «نامه اعمال» ما هر چه دقیق تر برای ارزیابی نهایی
در قیامت و در آن مشهد عام و عرصات محشر، تدوین
می شود.
ما به عنوان یک نیروی برخاسته از انقلاب، نهادی جوشیده
از متن نهضت، ارگانی نگهبانِ ارزش های آسمانی، همراه و
هم پیمان با شهیدان و بیعت کرده با «ولایت» و چشم به راهِ
فرارسیدن «دولت کریمه مهدوی»،
عنوانِ «امت محمد صلی الله علیه و آله وسلم » را نیز داریم
و خود را «شیعه علی علیه السلام »
و «پیرو حسین علیه السلام » و فرزند امام و انقلاب می دانیم.
این ها شعارهای ماست، عمل های ما در چه سطحی با این
شعارها همسو و هماهنگ است؟
راستی، ما که هستیم و در کجای زمان و تاریخ قرارگرفته ایم؟
